32. Wanda Eka Kencana "JAJAN KAWINAN"

                                 Jajan Kawinan

Luna mesem kanthi lara nalika ndeleng foto dheweke bareng karo mantan.  Nyatane wong sing nate kandha yen dheweke tresna karo dheweke saiki dipateni.  Sekedhik saka ibune nyruput kambate Luna.  Ibu njaluk putrine supaya ngirim pesenan jajan pelanggan.  Ibune nampa pesenan jajan kanggo panganten lan panganten, lan Luna asring dadi pekerja kanggo ngirim dheweke.  "Iki wektu, sampeyan njupuk aku dhewe. Luna malang, Bu," wangsulane Luna.  "Sampeyan. Nanging ora mung kaget. Aku luwih mbiyantu ibu. Ibu isih nggawe pesenan liyane. Bibi Risa lan bibi Nima uga sibuk. Sana cepet-cepet!  Mengko kowe bisa telat. "Kanthi kendel, Luna pindhah saka kursi. Kue sing kudu dikirim dheweke wis ana ing mobil kothak sing dikhususake kanggo ngirim pesenan.  Ana wong wadon liyane sing ana ing kana, lan Luna ana ing kana kanggo nggawa kue kasebut. Luna dadi keganggu. Kepiye dheweke ora bisa maca dhisik sing mrintahake kue. Lan dheweke saiki ora bisa obah.  Dheweke katon apikan lan nggantheng nganggo setelan sing nggawe luwih apik, dudu setelan resmi sing larang, nanging mung klambi sing digabungake karo jins nanging bisa dikombinasikake karo jins nanging bisa gawe tampan.  Selaras karo jinis.  Nyadari yen wong lanang mau wis ngomong, wangsulane Luna.  "Maksude kuwe?"  Cantik ora kena pengaruh, nanging kanthi ati sing gemeter.  "Ex lan bekas sampeyan ana ing sisih kono, lan teka tanpa undhangan mung kanggo ngirim pesenan. Sampeyan ngirim roti, lan aku ngirim kembang."  Luna keweden.  "Sampeyan ngerti aku? Kepiye sampeyan ngerti?"  Wong lanang kasebut ndelok Luna karo ndelok sing lucu.  "Mesthi aku ngerti sampeyan, Aluna Florenzia."  "Sampeyan iki sapa?"  Luna takon kanthi eling.  Dheweke ora bakal kelingan ngerti ana wong sing duwe bunga sewa. Pandelenge wong lanang kesasar liwat kepungkur.  Dheweke ngegeg.  "Aku mung bocah sing wis nolak saka bocah wadon cilik sing jenenge Aluna. 'Awakmu, brat! Aku ora pengin bocah sing runut kaya sampeyan.'  Lara banget. "  Luna mindhah mripate kanggo ndeleng nalika ana kedadeyan kaya ngono.  Kayane bali nalika isih enom.  "Rivaldo?"  Wong lanang iku manthuk.  "Nuwun sewu."  Luna mandeng mudhun.  Kringet katon ing lambene Rivaldo.  "Banjur aku isih bocah lanang jahat lan irung runny?"  "Eh?"  Raine Luna diangkat maneh.  "Aku tresna sampeyan, Aluna. Iki wayahe apa aku isih dituding? "Aku pancen pingin Luna nggebug dheweke." Sampeyan edan?  Nyatane, awak dewe langsung putus karo kekasihmu lan saiki sampeyan lagi ngajak bocah wadon liya? "Rivaldo ngguyu." Banjur, ana apa masalah?  Yen aku pancen tresna sampeyan, apa aku ora bisa takon sampeyan dadi pacarku sanajan aku bubar?  Aku uga ora tresna marang dheweke. "" Sampeyan pancen edan. "Luna kesusu." Ya, edan amarga sampeyan, "wangsulane Rivaldo kanthi santai." Sanajan sampeyan nesu banget.  "Nggegirisi kaya cah enom sing lagi tresna," mengejar Luna. "Eh, apa tembungmu tansah marengake aku?" "Banget?" Takon Luna tanpa mangsuli nenvesalan.getun sithik.  "Lan aku rumangsa wis cethil. Tembung-tembung sing ngganggu sampeyan ndadekake aku luwih kepenak karo sampeyan. Kepiye babagan sampeyan? Apa sampeyan ora luwih tresna sawise ngomong kaya ngono?"  nggoda Rivaldo.  "Aku ora tau tresna karo sampeyan."  "Lan sampeyan uga natoni aku maneh."  Luna grengseng jengkel.  "Ngomong karo sampeyan, nggawe aku malah nesu."  Rivaldo maneh nemokake ide ing otake kanggo nggodha Luna.  "Apa kita kudu melu bareng-bareng karo pernikahane? Kita padha nesu amarga wis mbuwang wong sing bener."  "Aku ora rumangsa dibuwang."  "Aish. Sampeyan isih tetep gambar Talz Nentina. Tani dudu Malkcud ora penting.  Nanging ora preduli.  Maksudku nggawe dheweke nesu amarga wis nate ninggal wong sing pas. "Luna mbalik." Langsung wae.  Aku ora kasengsem. "Rivaldo ngegegake. Dipuntedahake jejak Aluna sing arep mangkat menyang partai pesta." Wis, kelalen.  Banjur isih ana jajan sing pengin dikirim menyang pesta mantan sampeyan? "" Piye?  Apa isih ana paket kembang sing kudu dikirim menyang kawinan mantan? "" Ana maneh.  Ora bekas.  Nanging kanggo calon bojoku.  Aluna Florenzia. "Luna nuli enggal-enggal nguciwani. Tokoh sing biyen dheweke ora seneng bisa diomongake. Omah, Luna siap miwiti dheweke. "Ditampa?"  sanget Rivaldo.  Ora kekuwatan banget.  Kepiye dheweke bisa nduwe rasa tresna kaya ngono?  Luna gladi, nanging banjur mesem, sing ditrapake Rivaldo minangka kesempatan kanggo dheweke.  Loro kalorot.  Rivaldo kanthi kendel banget nyekel tangane Luna sanajan diganjar nganggo pandhangane Luna sing cetha.  Iki bakal dadi wiwitan kanggo wong-wong mau.  Sapa ngerti yen dheweke bakal nemoni kekarepan kaya ngono.  Ora mesthi sing dipikirake ora ala bakal mungkasi kanthi ala. 

30. Syarafina Fadhila "KETUKAN ING JENDELA"

                             Ketukan ing Jendela

Aku turu ing wengi sing peteng lan meneng.  Aku mung ngunci awakku ing amben, nyoba golek posisi sing kepenak kanggo aku turu.  Awakku krasa kesel banget, nanging sakperangan alesan, ora bisa turu.  Ana bab ing bengi iki sing nggawe aku rumangsa ora kepenak.  Aku terus muter ing amben nganti pungkasane nemokake posisi sing cukup nyaman kanggo aku turu.  Aku ditutup mripatku, nanging ora ana bedane.  Peteng ing kamarku bakal weruh apa-apa.  Dadi aku rumangsa butuh wektu kanggo mripatku dadi luwih peteng.  Aku lay ing kono, ora gerak, ing ireng tengah wengi.  Badan wiwit santai lan pikiran dadi kosong, mula aku mesthi santai.  Nanging keheningan mau langsung sirna lan pikiranku langsung kebek karo bayangan sing medeni nalika swarane keprungu.Mesthi wae swarane keprungu ing jendela kaca.  Nanging ora, ora ana sing bakal ngetok jendhela saka njaba!  Sapa wonge sing pengin tangi wengi aku wis wengi iki?  Mikir kanthi logis.  Yen ana wong sing pengin nyolong ing omahku, kenapa dheweke ngalah dhisik ing jendela?  Dheweke mung nyelehake omah ing sepi.  Mesthine dheweke kalah!  Ora ana monsters ing donya iki.  Aku bisa nyawang jendhela supaya atiku santai, nanging aku madhep arah sing beda-beda saka jendela Lan kanthi jujur, aku wedi ndeleng babar pisan aku wedi ngadeg ing njaba jendela, kanthi mandeng.  Nanging kepiye?  Mungkin iku mung manuk sing mabur menyang jendela?  Ora, sejatine ora nyata.  Apa bisa ana klompok bocah sing nyambut gawe nalika wengi iki,jendhela saka njaba, ngguyu banget?  Sampeyan bisa.  Utawa bisa uga iki mung bayangan sing dakkarepake?  Mungkin aku krungu angin ing njaba lan nganggep manawa ketukan ing jendela?  Tok.  Tok ... Ora, kuwi dudu khayaku!  Bocah-bocah sing pesis mau tenan.  Dheweke ora pengin mandheg nganti bisa ndeleng aku tangi amarga aku nesu.  Mungkin bocah-bocah kanthi rasa humor rada nunggu aku ing njaba.  Mungkin dheweke bakal ngilangi panel jendela lan nyerang aku.  Ora!  Aja kuwatir kaya ngono!  Kejabi, dheweke ana njaba, lan aku ana ing jero.  Nganti aku krungu swara jendela pecah, saya aman.  Raksasa kasebut ora ana.  Kejaba iku, aku durung nate pindhah.  Bisa uga bocah-bocah ngira aku cepet turu lan bakal ninggalke aku.Tok.  tok.  Ora!  Dudu bocah kuwi!  Ora ana bocah sing bakal ngenteni njaluk reaksi saka wong sing urip kaya aku.  Dheweke mesthi bakal bosen lan pindhah menyang omah liyane supaya dituntut.  Nanging yen ora, mula sapa?  Napa ana pembunuh sing pengin target aku?  Mikir kanthi logis!  Raksasa kasebut ora ana.  Aja paranoid.  Dheweke lagi njaba, aku nang njero.  Nganti aku krungu swara jendela pecah, aku slamet.  Nanging yen dudu monster utawa pembunuh serial, apa sing nyebabake swara kasebut?  Mungkin aku kudu pura-pura turu lan swara bakal mandheg dhewe.  Tok.  tok.  Duh gusti!  Aku ora bisa mikir swara liyane yen aku luwih sengit ing jagadsing!  Mangga lunga!  Nilar kula!  Saiki ora ana pangarep-arep.  Dheweke bakal enggal teka mrene lan nindakake prekara sing ala banget.  Tekan ambegan sing jero.  Banjur gempur alon-alon.  Aku rumangsa deg-degan wiwit santai.  Raksasa kasebut ora ana.  Elingi, lagi njaba.  Aku nang njero.  Nganti aku krungu swara jendela pecah, saya aman.  Baleni maneh!  Aja wedi yen mrentah sampeyan!  Pikirna sampeyan lagi turu lan ora obah kabeh  Tok.  tok.  ... Dheweke ana ing njaba, aku ing dalarm.  Nganti krungu swara jendela pecah, aku ngerti yen slamet.  Raksasa kasebut ora ana.  Muga-muga turu lan ndedonga supaya enggal dheweke lunga.  Sambel.  Dheweke lagi njaba, aku nang njero.  NgantiJendhela sing rusak, aku ngerti yen aku wis aman.  Raksasa kasebut ora ana.  Raksasa kasebut ora ana!  Aku wiwit bisik-bisik dhewe, "Dheweke ana ing njaba, aku ing njero. Nganti aku krungu swara saka kaca jendela pecah, aku ngerti yen slamet. Dheweke ana ing njaba, aku ing njero omah. Nganti aku krungu swara saka kaca jendela pecah, aku wis aman.  "  tok.  Gosh ... Aku ora bisa entuk!  Aku bisa dadi edan yen terus krungu ketukan iki.  Paling ora yen aku ndeleng apa sing nyebabake swara kasebut, aku bakal tenang.  Nyentak ambegan maneh, aku ujar maneh, "Dheweke ana ing njaba, aku ana ing njero. Nganti krungu swarane jendela pecah, aku ngerti yen slamet."  Aku nyentuh ambegan sing rada jero, atiku deg-degan banget, nganti aku rumangsa krungu.Aku alon-alon mbalik menyang jendela.  Atiku mandheg ngantem lan saya bengis banget ora bengok-bengok.  Aku mung ngalek-elok, mung golek rai sing pucet karo mripate ireng sing mandeng marang aku, kaya-kaya nyuntik atiku, esem banget.  Sajrone wektu iki makhluk kasebut wis ana ing ruangan iki, nalika nutul kaca jendela saka njero.

28. Setyo Mukti Q "Pesen Sing Ora Kesampean"

PESEN SING ORA KESAMPEAN

Dening Setyo Mukti Qoni’ah

            Sawijining dina Arum karo telu kanca akrabe yaiku Toni, Zidan, lan Nura katunjuk melu lomba mading kang diadakake Dinas Pendidikan Kabupaten. Arum lan telu kancane kamau banjur cepak-cepak nyiapne alat lan bahan sakutoro Arum lan Nura nggawe konsep madinge. Bocah papat kamau diwehi wektu telung minggu kanggo nggarap mading. Arum bersyukur iso melu lomba iki lan ora nyiak-nyiakne kesempatan iki, amarga deweke kapilih dadi ketua tim.

            Wayah muleh sekolah, Arum banjur cepet-cepet mlaku moro ning parkiran gawe njupuk sepedha kesayangan sing ditumbasake bapak e wayah ulang tahune sing kaping pitu. Sumilir angin teko pucuk Gunung Kelud kang nerak wit pari kayato ngawe-ngawe lelakune Arum. Arum nggenjot sepedha kanti semangat banget amarga kepikiran menowo mengko teko omah deweke bakal cerito nggone bapak lan ibuke yen deweke iso kepilih melu lomba.

            Bareng tekane ning omah, Arum reresik awak banjur mangan. Ibuk e sing kawit isuk wis budal menyang salah sijine bank negeri ing kabupaten ijik nyempet-nyempetne masak kanggo anak e. Arum wis biasa wayah muleh sekolah nganti magrib ning omah dewean, amarga Bapak lan Ibuk e kerjo kantoran kang kondore wayah maghrib. Biasa ning omah dewean ndadekna Arum mandiri lan ora jereh.

            Langit wis mulai surup, suwara adzan maghrib wis mulai kasaut-sautan saka masjid etan kulon omah. Banjur krungu suwara sepedha motor Vespa. Arum cepet-cepet mbukakne lawang garasi kanggo nyambut Bapak lan Ibuk e sing lagi wae rawuh.

            “ Assalamualaikum...eee cah ayuu ” suwara salam saka Ibuk e Arum.

            “Waalaikumsalam buk ” jawabe Arum banjur salaman karo Bapak lan Ibuk e.

            Karo ngenteni Bapak lan Ibuk e reresik, Arum banjur nyiapake unjukan kangge Bapak lan Ibuk e. Minuman favorit keluargane Arum yaiku wedang jeruk, untung wae dina iku akeh jeruk nipis ing kulkas, dadi Arum iso nggawekake unjukan wedang jeruk kangge Bapak lan Ibuk e.

            “ Eee cah ayu pinter banget iso nggawekne unjukan kanggo Bapak lan Ibuk ee.. ” suwara Bapak e Arum saka ngguri.

            “ Hehe nggih Bapak ” (Arum mengo mengguri) banjur  nyumanggaake Bapak e pinarak.

            Bapak e banjur pinarak ing kursi meja makan lan nyruput wedang jeruk, disusul karo Ibuk e Arum yo pinarak ing etane bapak e Arum. Bengi kuwi pembicaraan keluaraga enteng-enteng wae, mulai teko Ibuk e Arum nakokne sekolahe Arum dina iki lan Arum uga cerita menawa kimau deweke katunjuk melu lomba mading lan dadi ketua tim. Krungu kabar kuwi Bapak lan Ibuk e Arum seneng banget, bersyukur nduwe anak pinter, mandiri, lan bekti marang wong tuwo. Bapak e Arum pesen yen dadi ketua iku kudu nanemake sifat percaya diri, tanggung jawab, rendah hati, lan teges. Bapak e Arum njanjeni hadiah laptop menowo Arum iso nggowo tim madinge dadi juara 1. Wajah sumringah lan optimis kapancar saka wajahe Arum.

            “ Yowes lak ngono ayo saiki ndang podo istirahat, yoben sesok iso tangi isuk ” saut Ibuk e Arum.

            Dina iki Arum seneng banget, turune ya iso angler banget, sampek-sampek deweke mimpi tim madinge dadi juara siji lan Bapak & Ibuk e rawuh pas wayah pengumuman lomba. Tapi ora suwe krungu suwara pitik kluruk disusul karo suwara jam alarm. Pandome jam wes nunjukake jam limo luweh limolas. Srengenge wis mulai ketok saka sela-selane jendela kamar. Arum cepet-cepet mudun teka amben banjur mlaku mara ning jeding kangge ados lan cepak-cepak budal sekolah. Dina iki Ibuk e Arum masak sego goreng lan ndhog ceplok senengane Arum. Sakdurunge budal Arum sarapan bareng Bapak lan Ibuk e. Sakwise sarapan, Arum pamit budal sekolah lan nyuwun dungo supaya sekolahe lancar.

            “ Pak Buk Arum pamit budal sekolah, dungakno sekolahe Arum lancar, Assalamualaikum “ (salaman)

            “ Iyo nduk Waalaikumsalam “ jawab Ibuk e Arum karo nyium pipine Arum  kiwo nengen.

            Kaya biasane dina iki Arum budal sekolah diwe. Bareng tekane ing sekolahan, Arum ketemu Nura, deweke ngelungne surat dispen kanggo persiapan lomba mading. Dina iki Arum mung melu pelajaran ke siji nganti istirahat pertama, mulai istirahat pertama nganti muleh Arum karo telu kancane yaiku Toni, Zidan, lan Nura dispen kanggo nyiapne lomba mading. Untung wae ketepakan pembina madinge Bu Anik, beliau salah sijine guru bahasa indonesia terfavorit ing SMP ne Arum lan bolak-balik mbimbing bocah lomba FLS2N nganti tingkat nasional.

            Wis entok telung minggu olehe persiapan lomba mading, Arum lan katelu kancane kamau wis siap ngadhepi lomba mading tingkat kabupaten. Sesuk Arum lan telu kancane budal menyang Hall Adisucipto, lombane diadakake ning kono. Arum optimis yen tim madinge iso ngentokne juara. Arum kelingan dawuhe Bapak e yen ora ana asil sing mbuwang gaweyan.

            Dina iki ora kaya biasane mergo dina iki Arum sekolah diterne bapak e. Isuk utuk-utuk Arum wis kudu nglumpuk ning sekolahan karo telu kancane kanggo budal lomba bareng. Budale lomba iki diterne karo Bapak e Arum, telu kancane uga Bu Anik dadi siji ning mobil sing disopiri karo Bapak e Arum. Bareng tekane ing Hall Adisucipto, Arum lan telu kancane uga Bu Anik medun sautoro Bapak e Arum langsung pamitan, amarga dina kimau Bapak e Arum ana janjian rapat karo kanca kantore.

            Sak kabehe runtutan acara wes di lakoni, saiki wayahe pengumuman pemenang lomba, tapi wajahe arum rodok bingung, amarga kok ara ana ketok blas Bapak lan Ibuk e ing tengah-tengah keramaian pengunjung. Ora suwe dumadakan suara hp ne Arum muni, deweke di telephone Ibuk e yen Bapak lan Ibuk e ora bisa teko amarga Bapak e Arum mlebu Rumah Sakit amarga serangan jantung. Langsung iluhe Arum mili, Nura sing ana ing sandinge banjur ngerangkul Arum lan mbisik i “ sing sabar ya Rum “ Toni karo Zidan jrantalan ngadek ning sandinge Arum lan Nura karo takon “ Loh ana opo ki Nur? Kok Arum nangis “. Bu Anik ngerti murid-muride nggrumbuli Arum banjur marani lan ngerih-ngerih Arum supaya ora nangis amarga Bu Arum diwe wis perso yen Arum nangis gara-gara Bapak e gerah serangan jantung.

            “ Ayo untuk para ketua tim mading diharap segera merapat ke belakang panggung karena pengumuman juara akan segera dimulai “ ( woro-worone pranata cara nganggo Bahasa Indonesia)

            Krungu woro-woro kuwi mau, Arum banjur ngulapi iluhe nganggo lengene lan ngadeg terus mlangkah moro ning guri panggung. Telu kancane lan bu Anik mung iso mlongo ngiwasi, ora ngiro Arum iso cepet bangkit. Ora suwe pranoto cara ngumumake yen tim madinge Arum dadi juara 2. Sanadyan mripate sembab merga bar nangis, Arum panggah pd munggah panggung gawe nompo piala. Ing nduwur panggung deweke ngiwasi telu kancane lan Bu Anik bungah banget. Wayah medun saka panggung Arum kelingan Bapak e, mbayangake apa sing bakal kelakon menawa Bapak lan Ibuk e iso rawuh. Sawise pengumuman lomba iki Arum bakal muleh mampir ing Rumah Sakit kanggo ngendangi bapak e. Tapi Arum diomongi Bu Anik yen deweke langsung muleh ning omah wae, amarga Bapak e wis kondor teko Rumah Sakit.

            Bareng tekane ing ngarep omah, Arum ngroso enek sing aneh, deweke ngiwasi teko jendelo mobil kok akeh uwong ing plataran omahe, tapi deweke positif thinking wae paling para tonggone ngendangi Bapak e sing lagek wae kondor soko Rumah Sakit. Teko adohan Budhene Arum mlaku nyedhaki  mobil, pas Arum medun teko mobil, Budhene kamau banjur ngrangkul Arum lan mbisiki yen Bapak e Arum wis sedo. Ambyar atine Arum, iluhe netes ora bisa dikendhalekake, tangan sing nggoceli piala gemeter lan sikil kayata wis ora kuwat ndlamak.

           

11. Febrianti Ika "PUNJERE JENENGKU"

                           PUNJERE JENENGKU
                             Karya Febrianti Ika
Nganjuk, 29 Pebruari 2017
Jenengku Blimbing Swastika. Murid kelas telu salah siji SMA bonafit neng Kutha Nganjuk. Aku lair soko keluarga biasa kebacut mlarat ing Desa Ndhelep, Nganjuk sisih kulon. Aku mlebu sekolah bonafit mergo bapakku dadi cleaning service neng SMA kuwi, murid gawan arane. Setaun anggonku sinau neng kene, uripku kebak bulian lan kuwi mergo jenengku.
“Jeneng kok blimbing, ha ha ha..”
“Wes rupane koyo godhong blimbing, ambune kecut koyo blimbing, jan ra pantes sekolah neng kene,”
“Blimbing, sopo wi rakenal,”
Saben dino aku muleh nangis kejer, njaluk pindhah marang bapak. Tapi isone wong mlarat among ngadepi takdir. Setaun kepungkur aku mlebu sekolah iki karo sumringah, metu sekolah yo kudu sumringah, pituture bapakku ngono.
“Pak, aku ora kuat maneh aku pengen ganti jeneng wae.” Aku nangis kejer neng ngarepe bapakku.
“Ben dino aku dilokne blimbing kecut, wong mlarat, rupane elek, aku gak trimo pak,” terusanku.
“Nduk, rungokne bapak sedilut. Seng diomongne baturmu wi ancen bener. Blimbing kuwi kecut lan rupane mbladus.” Aku mlongo, kok pakku malah mbelo boloku seng laknat.
“Tapi blimbing kuwi buah seng ora tau nduwe rego murah Nduk. Semongko tau murah, salak tau murah, duren tau murah, tapi opo blimbing tau ora payu? Ora to nduk?” aku ndlingkluk ngrungokke bapakku.
“Bapak ngewenehi awakmu jeneng blimbing ora liya gawe dongane bapak neng awakmu, supaya iso dadi bintang seng andhap asor. Kaya blimbing seng asline duwe bentuk bintang tapi disamarno karo kulite seng kandel. Bapak pengen sekalipun awakmu wes dadi wong sukses, ora bakal lali karo ngisoranmu. Ora bakal lali karo punjere jenengmu.” Tuture bapakku benr-bener mbukak akalku, aku nangis kejer ngrangkul bapakku. Aku ora nyesel karo jenengku, aku bangga karo jenengku.
“Matur suwun bapak.”

22. Maharani Adilla "MOBIL KUNCINE KEMBAR"

                         MOBIL KUNCINE KEMBAR
                           Dening Maharani Adilla

Sakwise pembagian bonus akhir tahun, Ima tuku mobil MPV seri terbaru yen miturut dheweke body ngarepe apik banget memper kaya Camry. Suwijining dina pas wektu istirahat kantor, Ima lunga metu sakperlu jajan bakso malang komplet ning warung Bakso Bangjo. Ndilalahe pas parkir ning ngarep Bakso Bangjo, wis ana mobil liya sing padha persis jenise di parkir ning jejere mobile Ima.  Dadine mobil loro werna abu-abu kuwi jejer ning parkiran.

Sakwise rampung mangan bakso, Ima balik meneh ning mobil. Dithokake kunci mobil, dibukak lawange, banjur Ima mlebu ning mobile. Wasan ning njero mobil, Ima kaget amarga isi mobile kok beda. Iki mesthi mobile wong liya sing diparkir jejer dheweke. Wah gawat iki! Mosok kunci mobile Ima iso dinggo mbukak mobile wong liya!. Enggal-enggal Ima ngethokke handphone lan protes marang dealer sing dodol mobil.

Ima:
Piye tho Pak Quality Control panjenengan menika? Kok kunci mobilku isa dinggo mbukak mobile wong liya?

Dealer:
Ah mosok mbak? Wiwit jaman pithik durung kathokan kunci mobil ki ya mung iso dinggo mbukak siji mobil thok, ora iso dinggo mobil liyane!

Ima:
Lha iki buktine! Aku saiki iso mlebu mobile wong liya. Padahal aku ki dudu tukang sulap loh! Majda Yulianingrum

Dealer:
Okey Mbak! Tunggu disik yah. Sedilit mengkas teknisi teka mbrono ngecek mobile Mbak Ima

Ima:
Cepet ya Pak! Yen sak kunci iso dinggo bukak mobil liya rakyo bahaya tho! Mobilku iso kleru karo mobile wong liya! Majda Yulianingrum

Dealer:
Iya Mbak. Teknisi wis meluncur menuju lokasi.

Sakwise sauntara waktu sing nduwe mobil wis rampung jajan bakso lan marani mobile. Dheweke kaget weruh ana Ima ning njero mobile. Ima banjur nerangake menawa dheweke salah mlebu mobil amarga kuncine ora spesifik, iso dinggo bukak mobil liyane. Ima ngajak sing nduwe mobil bareng-bareng protes karo teknisi sing arep mara mbrene.

Ima:
Dadi ngoten ceritane pak. Kuncine panjenengan kalian kunci kula sajake sami. Mangke awake dhewe kudu bareng-bareng komplain marang Dealere njih!

Sing nduwe mobil malah ngguyu kemekelen banjur celathu:
Heuheuheu... Mbak Mbaaak! Lah mesthi wae mbake iso mlebu mobilku wong ora tak kunci je. Soale anakku lingguh ning jok mburi lagi maca komik. Lha niku bocahe sakmenika ngadek...

Dumadakan ning jok mburi njedul cah cilik sing ngguyu mringis lan ngruruhi Ima:
Halo Mbak Cantik. Sorry njih, aku mau lagi asyik maca komik dadi mboten weruh Mbake mlebu mobil.

29. Shilfinaa A.I.R.A "DUKUN"

                                      DUKUN
Ana wong wadon sing isih enom sing percoyo ramalan. Dheweke kepingin weruh kahanan opo sing bakal kedadeyan ing uripe, dheweke sambang menyang dukun wedok tua sing iso nrawang kang akurat teko masa depan.

Dukun nyekeli loro tangane lan ngleboni alam bawah sadar. Lewat swara njerone dukun iku ngomong, "4 taun mengarep, kowe bakal ngolehi telu keberkahan lan ngolehi siji nasib ala."

Wong wedok mau mulih bengi iku, ing pikire kepingin weruh apa nasib apik lan ala sing ngenteni dheweke ing masa depan.

Sesok e, wong wedok iku ketemu karo wong lanang sing ganteng lan mulai pacaran. Dheweke tresno karo wong lanang iku kawit pertama ketemu sing nglakoni dheweke koyok ratu. Dheweke mikir iki nasib apik sing kapisan teko trawangane dukun kui.

Setahun kenal, wong lanang iku nglamar wong wedok iki. Wong tuane bener bener bungah. Nikahane digelar meriah, dirameni keluarga lan para kanca. Wong wedok iku seneng banget uripe kelakon persis harapane. Iki dadi keberuntungan kepindo dukun kui.

Pirang sasi sak wise rabi, dheweke meteng. Pasutri iku seneng banget . Dheweke gak sabar ngenteni jabang bayi iku lair lan sanga sasi bayi iku lair. Bayi wedok iku lair sehat. Iki dadi keberuntungan ketelune.

Wong wedok iku mulai gak tenang. Dheweke wes ngolehi telung keberuntungan, nanging saiki dheweke gak tenang mikir nasib ala sing ngenteni. Dheweke sadar gaiso nikmati uripe sing tenang lan terus kepikiran mala sing bakal teko. Lan saiki dheweke malih nduweni gangguan turu amarga pikiran mau.

Ing wengi iki, wong wedok iku ngimpi elek. Ing ngimpi iku, dheweke ndelok bayine turu angkler. Dumadak  sepasang tangan putih ngangkat bayi iku digowo ing jendelo. Dheweke ndelok tangan iku mbukak jendelo, lan nguncal bayi iku menjobo.

Wong wedok iku tangi karo keringetan. Jantunge was was. Dheweke cepet cepet mara ing kamare bayine lan ndelok kas
ur bayine kosong lan jendelo kebukak. Pas ndelok ing jendelo, dheweke njerit. Bayine sing ayu mapan karo getihe nyecer.

Uripe mawut, wong wedok iku yakin iki dadi nasib ala sing ditrawang dukun. Masio kedadeyan iki nggarai batin ajur, wong wedok lan bojone iku milih kuat lan nglanjutne urip.

Sesok wengine, wong wedok iku ngimpi elek maneh. Dheweke ndelok bojone turu. Dumadakan enek sapasang tangan putih teko kan nggowo glati landep. Tangan putih iku nujep-nujepke glati ning bojone. Wong wedok iku cuma bisa nonton karo meringis sedih bojone dipateni.

Dheweke tangi keringetan karo ati sing was was. Wong wedok iku ndelok bojone turu ing sandinge ana glatiglati mancep ini dadane lan darah nyecer.

Saiki wong wedok iku uripe ajur. Urip tenang e ilang. Anak lan bojone dipateni. Dheweke bingung karo trawangan dukun iku. Dukun nrawang siji nasib ala ora loro.

"Pie iki iso kedadeyan?", pikire. "Trawangan iku salah."

Wong wedok iku sambang dukun iku. "Dukun koyok pie kowe iki? Kowe nrawang siji nasib ala. Iku wes kedadeyan. Anakku wes mati! Kowe ora tau omong lek aku bakal ngolehi loro nasib ala. Bojoku yo mati!", wong wedok iku mbengok emosi.

Dukun iku sedih, prihatin ndelok wong wedok iku lan ndemek tangan wong wedok kui. "Mesakne. Kowe ora ngerti. Aku nrawang telu keberuntungan lan siji nasib elek. Keberuntunganmu ketemu wong lanang ganteng, rabi, lan nduwe anak. Nasib elekmu kowe bakal turu karo mlaku."

12. Firman Faturahman "Liburan Semester"

LIBURAN SEMESTER

Dening : Firman Faturahman

Liburan semester wes teko. Joni, Pras, Dito, lan Doni ana rencana kanggo ngisi liburan semester lan ngademake pikiran mergo sawise UAS. Joni lan konco-konco arep lunga menyang tulungagung, ing pantai gemah. Rencana mangkat tanggal 16, Juni, jam 07.00 esuk.

Sak minggu sak durunge liburan tepate tanggal 9, Juni. Joni, Pras, Dito, lan Doni ngelumpuk ing warung wifi kalihan mbahas rencana liburan.

Doni : “ Pie?. Iki wes iso kabeh to, kanggo budal liburan sok minggu ngarep?.

“Insyaallah iso.” saute Dito, Pras, lan Joni.

Pras : “ Eh, tapi mengko numpak opo lek liburan?.”

Doni : “  Tenang ae, mengko numpak bis.”

Dito : “ Wingko nambah dana maneh.”

Pras : “ la nggih, mengko yo urung sangune.”

Joni : “ Ngene ae wis, lek senajan akeh sing protes lek numpak bis nambah dana, Numpak mobilku ae mengo ben disopiri karo bapakku.”

“ Nah masok-masok” saute Pras,Doni,lan Dito

Doni : “ Dadi ki wes fix bareng Joni, mengko cepak-cepak barang seng arep digowo gae sok liburan. Seng jelas gowo klambi ganti mergo wes mesti lek renang ing pantai gemah.”

Joni : “ ojo lali minggu ngarep ngelumpuk ing omahku kangge budal bareng jam 07.00 esuk.”

Sawise iku joni terus mulih omong neng bapake

Joni : “ Bapak, minggu ngajeng bapak repot nopo mboten?.”

Bapak : “ minggu ngarep tanggal piro le?”

Joni : “ tanggal 16, pak.”

Bapak : “ Insyaallah bapak nganggur le, arep enek acara opo?.”

Joni : “ ngeten pak, kulo lan rencang-rencang kulo badhe liburan menyang pantai gemah, ing rencana iku bapak diajak menyang pantai kaleh rencang-rencang.”

Bapak : “ Iyo le, budal jam piro iku?.”

Joni : “ jam 07.00 enjing pak.”

Bapak : “ Iyo le.”

Tanggal 16, Juni, jam 07.00 esuk Pras lan Dito mangkat bareng lan wes teko disek ketimbang Doni.

“assalamualaikum” Pras lan Dito bebarengan.

Joni : “ waalaikumsalam, melbu sek.”

Pras lan Dito : “ nggih.”

Sawise melbu karo leyeh-leyeh, Dito lan Pras mbahas Doni seng gurung teko

Dito : “ eh, Doni ki kapan lek teko?, ki wes jam 07.00.”

Pras : “ la nggih, paleng cae keturon ki. Jajal di telpon.”

Dito : “ uwes, gak diangkat, paleng cae perjalanan ki.”

15 menit wes kliwat Doni teko, krungu wong salam,

Doni : “ assalamualaikum”

Dito lan Pras : “waalaikumsalam.”

Dito : “ la iki, seng di arep-arep lagek teko.”

Doni mung iso mesem mergo teko keri dewe, jam wes duduhake jam 07.00 pas, banjur Joni wes ngenteni ing jero mobil karo bapake. Doni, Pras, lan Dito moro arep melbu mobil lan ndeleh tas ing mburi terus budal menyang pantai gemah. Banjur Joni,Pras,Dito,lan Doni guyon-guyon bareng bapake Joni, ing dalan jam 08.30 Doni kebelet ing toilet banjur goleki rest area lan Doni cepet-cepet moro toilet mergo wes ra betah lan Dito goleki toko kanggo tuku ngombe gae bapake joni, sawse tuku ngombe banjur diaturaken ing sopir.

Dito : “ niki pak, monggo diunjuk ben mboten ngantuk pas nyopir.”(karo nyuguhake kopi botolan)

Bapak : “ iyo le, matur suwun.”

Dito : “ nggih pak.”

Sawise ing rest area lanjut perjalanan ing pantai gemah. Kiro-kiro 30 menitan wis teko pantai. Banjur Joni lan konco-koncone langsung moro ing panggon ganti lan langsung moro ing pantai dolanan banyu nganti wayah nunjukake jam 10.00, Joni lan konco-koncone langsung resik-resik awak lan ganti klambi banur tuku panganan lan ngejak bapake Joni tuku panganan ing sekitar pantai. Sawise maem wayah wis nduduhake jam 12.00. Joni,Doni,Dito,lan Pras wes waleh ono ing pantai banjur muleh.

Ing perjalanan muleh, Joni lan konco-konco turu mergo wis kesel ana ing pantai. Tapi Joni lan konco-koncone seneng lan liburan iki iso nambah keakraban marang konco-koncone, sekalian nambah pengalaman dolan ing pantai.

09. Danda Faza K "Bangunan Lawas"

Bangunan Lawas

Dening Danda Faza K

Sawijine dino ono keluarga anyar sing pindahan moro suatu kutho ing Jawa Timur. Limang dino sak wis e pindahan ning omah anyar Johan diajak karo bolo anyar yaiku Budi, Doni, lan Andi ning kutho anyar e iku kangge ngenalne Johan lingkungan anyar e sing di tinggal i Johan. Pas awan Johan, Budi, Doni, lan Andi mubeng kutho karo ngenalne daerah daerah anyar sing ugung dikenali karo Johan. Pas  perjalanan sak wis e ngenalne daerah daerah kangge Johan bocah papat kuwi lewat bangunan sing isek apik tapi gak enek wong sing ninggali lan sepi.

           

Johan takon : “Cah... iku bangunan opo?”

            Andi jawab : “Ayo muleh ae luwih apik ojo bahas bangunan kuwi.”

Doni jawab : “Oalah. bangunan kuwi to, kuwi bangunan wis gak tau digawe teko biyen          nganti sak iki.”

Johan takon : “ lha kok gak digawe maneh?”

Budi jawab : “Biyen ning bangunan iki jarene tau enek pembunuhan sak keluarga han...”

Doni : “Ayo kapan kapan melbu ning bangunan iki, piye?”

Johan lan Budi “Ayo”

Saben Johan lewat bangunan iku Johan penasaran karo isine ning bangunan iku, pas bengine kuwi Johan diutus ibune kangge tuku belonjo kangge masak Johan pas lewat bangunan lawas iku gak sengojo delok uwong sing melbu ing bangunan kuwi tapi pas Johan muleh sak wis e diutus ibune belonjo kangge masak Johan lewat bangunan lawas iku maneh gak sengojo ndelok uwong sing kemau melbu bangunan kuwi metu. Dino sesok e Johan ceritakne ing koncone masalah sing kemau bengi Johan delom ing bangunan iku.

Johan takon       : “Kemau bengi aku diutus ibuku blonjo pas lewat bangunan lawas iku kok  enek sing melbu metu bangunan kuwi ya kan wis gak digawe maneh bangunan e iku.”

Budi jawab       : “Gak mungkin lah enek uwong sing melbu ning banguna iku kandene iku pas bengi kan paling awakmu ngayal kandene bengi bengi opo ketok kan.”

Johan jawab      : “Iyo sih kandene bengi kurang ketok jelas.”

Andi                  : “Oh yo sesok kan jarene apene melbu ndek bangunan lawas iku kan, aku gak melu sek.”

Doni takon        : “Alah gak wani kan awakmu?”

Andi jawab       : “Iyo ancene gak wani aku karo bangunan lawas iku.”

Doni                  : “Berarti iki Cuma aku, Budi, lan Johan tok, sesok ya cah...”

Johan lan Budi  : “Ok Don.”

Dino sesok e Budi, Doni, lan Johan ing ngarep e bangunan lawas iku Budi cerito ning Johan lan Doni

Budi    : “Biyen ing bangunan iki tau enek pembunuhan sak keluarga, pembunuh e iku congkel mripat e bapak e ning keluarga iku lan sing ibu ne ning keluarga iku dibacok anak anak e teko keluarga iku diracuni.”

Doni    : “Ayo langsung melbu ae.”

Johan, Doni, lan Budi melbu ning bangunan lawas iku lewat pintu ngarep bangunan, bocah telu iku melbu ing ruang tamu lan pawon gawe senter amargo ing bangunan iku peteng lan gak enek lampu. Sak wis e ning pawon lan ruang tamu Johan, Doni, lan Budi melbu ning “basement” bangunan iku sing pembunuhan e dilakoni.

Doni    : “Ning kene iki pembunuhan e dilakoni.”

           

Sak wis e teko “Basement” Johan, Budi, lan Doni metu teko bangunan lawas iku, Johan takon ing koncone.

“Aku gak delok enek sing aneh piye menurutmu?’

“Aku ogak”

“Aku yo ogak”

“Aku ogak delok opo opo”

Johan, Budi, lan Doni ngeroso lego amargo dikirakne gak enek sing aneh akhir e bocah telu iku muleh ing omah e dewe dewe. Johan, Budi, lan Doni ora sadar sing ngomong “Aku ogak delok opo opo” iku korban pembunuhan sing dicongklel mripate.

34. Yusrafli Fajar P "Bingung"

Bingung

Dening : Yusrafli Fajar Pambudi (34)

            Cerkak basa jawa iki di gawe Widi ing ngarep omah e karo mbayangno yang e sing adoh ning kono kae. Widi bingung nggawe pol arep gawe cerkak sing koyok piye. Amrih e entuk “ilham”, Widi nutup laptop lan metu omah numpak motor lan nggolek inspirasi sak turute dalan.

            “Wis-wis, piye iki, gak ndang entuk inpirasi gawe cerkak e, sesok cerkak e wis di tumpuk pisan.”

            Ing tengah dalan kuwi mau Widi kepikiran yen dolan menyang omah e bolone menawa iso entuk inspirasi gawe ngebarno tugas e sing gak ndang di garap kuwi mau.

            Sakwise tekan omah, Widi cepak cepak gawe nggarap tugas ning omah e bolone kui mau. “buk Widi arep dolan menyang omah e bolone” omong e Widi karo marani ibuk e sing masak ning mburi. “Yo le, ati-ati, ojo lali moco sholawat” saur e ibuk  e Widi “Nggeh buk.”

            Nyengklak motor, nggawe helm, budal “Bissmillahirrohmanirrahim.”

            Ning tengah dalan Widi nyanyi nyanyi amrih entuk inspirasi gawe cerkak e kuwi mau “Swara angin, angin sing ngeridu ati, ngelingake sliramu sing tak tresnani…” ora suwe ana motor sing ugal ugalan meh nabrak Widi sing lagi asik menikmati suasana isuk kuwi mau, “Astagfirullahhaladzim” (Karo ngelus dodone)

            Ora suwe Widi teko ing omah e Bima kancane mau.

            “Assalamualaikum” “Waalaikum salam” jawab e Bima “Ana apa Wid kok dolan ning omahku?” Bima takok “Anu Bim, arep ngbarno tugas cerkak basa jawa gawe sesuk oleh kan lek aku dolan mrene” “ Oleh kok, santuy mumpung gak enek wong ning omah” “Oiyo tugasmu wis bar opo rung Bim?” “Kurang saitik iki Wid” “Wah wah lancar jaya ya lek mu nggarap, ora koyok aku bingung arep tak gawe pie cerkak basa jawa iki. Arep chat yangku dee yo sibuk nggarapi tugase.” “ Wis wis ayo di garap bareng Wid” “Ashhiaaapppp.”

            Gang pirang menit Budi bocah sing pinter dewe ning kelas teko ning omahe Bima,

            “Ambyar luuurr ambyaarr!” Bengak bengok ra jelas sak wis e deleh motor e. “Weh salam sik mbokyo, teko oamh e wong bengak bengok koyok enek opo ae” Saut e Widi ning Budi. Bima sing jik njupuka panganan kaget langsung mlayu ning ngarep “Enek opo woy?!” Bima bingung, “Iki lho Budi bengak bengok koyok wong bingung bar di apakno ae” “Iki lho lur, oiyo sak durung e Assalamualaikum” “Waalaikumsalam” Bima lan Widi njawab “Lha ngono, yo lanjut enek opo Bud?” “Ngene lho tugasku basa jawa ki rung bar, sesuk yo enek ulangan pisan, piye iki?” “Wis ayo lungguh kene, garap bareng bareng, golek inspirasi ben iso ngbarno cerkak iki.” “Oke-oke”

            Ora kroso dinone wis sore Budi lan Widi pamit mulih menyang Bima.

            Sakwise teko omah Widi leren karo disambi sinau gawe nyiapne dewek e gawe ulangan sesuk.

            Semilir e angin isuk ora dadi perkoro gawe Widi tangi isuk sholat subuh ning masjid. Dzikir lan donga amrih tugas e iso di trimo guru lan lancar ulangan e gawe ngko ning sekolahan.

            Sakwise mulih teko masjid, Widi langsung adus cepak cepak gowo tugas e banjur buhdal sekolah. Teko sekolah Bima lan Budi sik lanjut sinau gawe ulangan mengko awan. “Alhamdulillah konco koncoku podo rajin kabeh” Widi seneng  “Ayo kene melu sinau” saut e Budi.

            Bel muni, istirahat pertama.

            Bel muni masuk kelas.

            “Piye ki, aku bingung tugas ku iso di trimo karo gurune opo ora yo” Widi bingung. “Wis tenang wae, penting numpuk ben entuk biji Wid” Saur e Bima. “Assalamualaikum” Pak Pras guru basa jawa melbu ning kelas IPS 2. “Piye cah? Wis bar kabeh tugas e?” “Sampun pak” murid murid pada nyaut “Wingi tugas tugas mu wis tak woco kabeh. Apik apik hasil e, ki ngko tak umumke sopo sing cerkak basa jawane paling apik.” Widi lan konco konco ne podo seneng. “Wis wis tenang, tak umum ne saiki yo” “Nggih pak” saut murid murid, “Cerkak basa jawane sing paling apik, yaiku cerkak e…… Widi.” Widi kaget ora nyongko. “Alhamdulillah” Widi seneng pol.

            Ora suwe nulis cerkak iki dadi hobine Widi, dewek e sering melu lomba gawe cerkak basa jawa utawa basa Indonesia. Saiki Widi dadi wong sukses amarga Widi dadi penulis terkenal lan bukune laku nde pasaran.

Tamat:]

Iki gur cerita karangan ne yus, ngarang ngawur, dadi ceritone rodo gak jelas, sepurane nggih.

            

27. Setia dwi anggara "Ulangan"

ULANGAN

Dening Setia Dwi Anggara

                3 dino ngkas, ulangan tengah semester bakal e diwiwiti. Para siswa dumugi persiapan kanggo ngadhepi. Ana salah siji siswa kang sregep sinau kaet 3 dino iki. Jenenge Budi. Bocah kelas 12 IPS 2. Bocah e ora pinter nemen tapi sek gelem usaha sinau. Bengi sakdurung e ulangan dewe’e sinau sewengi utuh ben iso njawab nganti bener.

                Tibo sesok ulangan Budi uwes persiapan mateng-mateng lan siap lancar ngerjakno soal. Tibo ngerjakno soal Budi lancar banget anggonipun njawab soal. Konco – koncone sing podo ra tau gelem sinau podo bingung podo lingak – linguk kiwo tengen nyeluk i kancane.

“Bud soal no 12 piye?” takon koncone Budi.

“Jawaban e A wi” Budi wangsuli.

Trus malih akeh koncone sing podo takon Budi. Tibo ing pungkasan e ulangan dino kesiji, nilai wes langsung metu amergo nggawe komputer. Bijine Budi tibak e urutan nduwur dewe. Budi seneng opo sing di pengeni iso digayuh. Tibo bengine Budi kesel anggone ulangan dino kesiji ki mau. Dhewek e kesel lan dadi males anggone sinau amergo pelajaran sesok di anggep penak dewe. Dhewek e luwih milih turu tinimbang sinau.

  Tibo dino ke pindho ulangan, dhewek e ora khawatir, amarga wes nduwe niatan kanggo njagake kancane. Wayah bel mlebu ulangan dhewek e langsung mlebu lan langsung ngerjakno soal. Tapi tibak e dino iki mau pengawas ulangan e guru sing paling diwedeni. Guru kuwi trus mlider kanggo ngawas i bocah – bocah ulangan kuwi.

“Duh mati aku, soal wes angel sing ngawasi kereng sisan” Batin Budi.

Budi sirah e mumet amergo ra iso ngerjakno soal, arep takon koncone wes langsung digetak guru pengawas e. Akhir – akhir e Budi maleh ngerjakno soal awur-awuran. Tibo pungkas e ulangan nilai Budi metu lan tibak e dhewek e dadi urutan kesiji ngisor dewe. Batur e tibak e wingi bengi podo sinau kabeh.

Goro – goro nilai seng elek, Budi maleh isin lan milih ngalih sak bar e ulangan. Dhewek e mikir ngopo ora gelem sinau dek mau bengi. Songko iki mau dhewek e malih genjot terus anggone sinau lan ora bakal turu yen rung tutug anggone sinau.
Tamat :v

15. Intan Aulia Fadhila "MENENG WAE"

                                  MENENG WAE
                           Dening Intan Aulia Fadila
Setahun kepungkur aku sering dolan karo koncoku menyang panggonan kang ayem gae nenangake pikiran. Pancen ketelu kancaku iki wes raket banget ket lungguh ning bangku SMP. Amarga saiki wis ngancik kelas 12 SMA, bahasanku karo telu kancaku mau sering bahas kuliah lan sak liyane. Kancaku sing wedok jenenge Salfa. Kancaku seng lanang jenenge Galang lan Dana.
“Ayo cah Sabtu ngarep sinau bareng ing omahe Salfa” ajak e Dana. Biasane rencanane dolan bareng, nanging saiki wes jarang nggae rencana dolan.
“Ayo jam piro dino Sabtu mumpung aku yo pas kui nde omah” jawabe Salfa.
“Aku Sabtu tak mruput ngko moro omahe Salfa” jawabku. Pas bahas rencana sinau kui ketepakan pas wayahe bel mulih sekolah.
Nanging anehe si Galang meneng wae ora nyauri opo-opo blas. Bocah-bocah nggumun mergo ora biasane Galang koyok ngono kui. Sing biasane nggae kahanan sumringah yo Galang kui. Menowo ditinggal Galang yo bakal sepi. Akhire Dana nekoki Galang “awakmu napo Lang kok meneng wae ora koyok biasane, enek masalah opo?”. Nanging Galang panggah ora nggatek omongane Dana. Bar omong-omongan kui mau akhire bocah-bocah mulih mergo wis sore.
Sesok e wes dino Jumat. Dana sing lungguh sak bangku karo Galang ora dijak omong blas sak entek e pelajaran sedino. Dana nggumun karo Galang lan mikir enek opo Galang kok maleh bedo. Akhire Dana crito marang Salfa lan aku lek enek seng bedo soko Galang. “Sedino kimeng aku ora omong blas karo Galang” critone Dana.
“Bocahe yo ora ngejak omong aku blas i, padahal biasane lagek teko ngono kae wes marani aku karo crito-crito” jere Salfa.
“Tak sawang sedino iki mau bocahe meneng wae ora omong blas marang sopo-sopo, deweke spaneng maca buku” tambahku.
Dana, Salfa, karo aku wis gak ngerti kudu pie maneh. “Galang gak gelem crita marang awake dewe yen enek masalah” tambahe Salfa.
“Paling deweke enek masalah gede seng ga perlu dicritakne awake dewe” tambahku.
“Tapi menowo ae awake dewe iso mbantu kan yo opo salahe crito marang awake dewe, wong awake dewe iki yo wis biasa crita-crita ngene iki” omonge Dana karo nggumun.
Ora kroso wis dino Sabtu, wayahe sinau bareng ing omahe Salfa jam 10 isuk. Bocah-bocah ndue firasat yen Galang ora bakal teka ing omahe Salfa. Nanging malah kualekane, Galanag panggah teka ing omahe Salfa amarga wis diomongi Dana yen dina Sabtu sinau bareng. Bocah-bocah pada nekoki Galang nyapo kok deweke meneng wae. Akhire Galang crita karo bocah-bocah tibake Galang enek masalah keluarga.
“Omahku nde wingi bar kemalingan. Sak keluarga bingung amarga bondone dimaling kabeh ora ana sing sisa. Aku bingung goro-goro iki. Opo maneh minggu ngarep kudu nglunasi bayar buku. Amarga kui aku bendino mikir terus” critane Galang.
“Wooo ngono to critane “jawabku.
“Yo wis ayo sesok Senin awake dewe omong menyang Bu Tasya yen Galang bar kenek musibah. Pembayaran bukune Galang yen iso dikeki keringanan sak ulan maneh” jawab Salfa.
“Iyo Salfa bener iku, Bu Tasya panggah ngekeki keringanan Galang” tambahe Dana
Akhire dina Senin kanca-kancaku karo aku mara menyang Bu Tasya lan omong kedadean iki. Lan Bu Tasya ngekek i keringan Galang bayare buku sampek ulan ngarep. Galang seneng amarga kanca-kancane kabeh melu mbantu masalahe dheweke.

04. Anggita L. Prameswari "WAYANG TIMPLONG"

                               WAYANG TIMPLONG
                       Dening : Anggita L. Prameswari

Ing salah sawijining dino, ono babagan crito ing deso Sumengko. Crito iku kang uri – uri ing saben tahun. Crito iku perkoro uri-uri budoyo jowo yaiku bersih deso utowo sedekah bumi. Saben tahun warga deso guyup rukun ngrameake bersih deso. Wujud kegiatan bersih deso sing mesti yaiku wayang timplong. Opo to iku wayang timplong. Kanggo bocah jaman saiki wayang timplong dadi tembung sing aneh lan langka. Kehanan iki dadi pacelaton arek loro iki.

“Ndra, awakmu kait mau tak sawang kok katon nyawang adoh kayo mikir sing abot, sejatine ono opo to Ndra?” Brina gumun
“Iyoe Brin, aku ki mikir kok saben tahun desone awak e dewe mesti ono wayang timplong. Opo awakmu ngerti to wayang timplong ki piye?”
“Hehehe, aku gak ngerti e Ndra, tapi bude ku tau crito tentang wayang timplong.”
“Lo, kiro-kiro critone piye Brin?”
“Wah…kepo ya Ndra. Hihihiiiiii”
“Yo, iyolah Brin, mergo kok saben tahun mesti ono, la mestine ngunu iku kan acara penting to Brin”
“Iyo Ndra iku memang acara penting, yaiku acara bersih desa utowo sedekah bumi. Iku jare budeku.”
“Oooo. Brin lak acara sedekah bumi kan mesti ono hasil panen sing di sedakah ne utowo di sodaqoh ne to?”
“Iyo. Wujud e sedekah bumi iku pas acara malam bersih deso mesti ono istigosah lan sak rampunge ono acara tumpengan sing isine panganan kanggo syukuran mergo hasil bumi apik lan wargane podo seger waras.”
“:Lagi ngerti aku Brin. La tapi wayang mau lo Brin sing piye?”
“Wayang timplong iku jarene budeku, wayang kang asli teko Nganjuk sing ono mulai tahun 1910 teko dusun Kedung Bajul Desa Jetis kecamatan Pace, kabupaten Nganjuk. Wayang e iku di gawe teko kayu. Ono aneko warno kayu, kayo to kayu waru, sono, sengon. Ora kabeh jenis kayu keno digae wayang timplong, amorgo kayu ne iku di ukir nganti tipis kayu wayang kulit. Pancen angel lan rumit ngukit wayang teko kayu, butuh keahlian lan ketrampilan khusus. Wayang timplong saiki wes jarang di tanggap utowo mulai punah. Amargo jaman saiki teknologi canggih, bocah nom-noman seneng sing digital ananging nang deso Sumengko wayang timplong dadi langganan saben bersih deso utowo nyadran mesti kudu di tanggap pas bersih deso.”
“Kudu mesti di tanggap yo Brin, la alasane opo Brin?”
“Wah lak iku aku gak ngerti Ndra, jarene danyang deso Sumengko iku lak gak ditanggapne iso nesu. La nesu ne piye aku yo gak ngerti. Tapi sing jelas pernah ono kedadean yaiku ono babagan aneh sing kedaden sing nang luar nalar e manungso lumrah. Tapi kabeh kuwi kari kepercayaane wong dewe-dewe Ndra.”
“Wah seru ketok e Brin.”
“Lak seru ayo suk mben delok Ndra. Ben ngerti piyo to sejatine wayang timplong sing teko kayu iku”
“Iyo Brin. Oh yo Brin, wayang timplong e kok teko kayu. Sak ngertiku wayang iku kan teko kulit to Brin.”
“La iku sing gawe ciri khas e wayang timplong. Di gawe soko kayu sengon utomo waru. Supoyo gampang di ukir. Dadi hasil e mesti bedo karo wayang kulit.”
“Mestine angel ya Brin ngukir kayu dadi wayang sing apik koyo ngunu.
“iyolah ndra”
“Oh iyo Brin, wayang timplong ngunu iku biasane nyritakne lakon opo to?”
“Jare budeku, biasane lakon e tentang asal asul babate tanah jowo. Biasane nyritakne tentang bupati Blambangan, utowo tentang ratu Jenggolo soko Kediri. Lan aken crito liyane Ndra, aku dewe yo durung weruh e.”
“Yo wes Brin tahun ngarep pas bersih deso ayo delok dewe ben ngerti opo iku wayang timplong.”
“Oke, Ndra.”

Bersih deso ing Sumengko rutin di pengeti saben tahun. Saben tahun kepala desa ngumpulke pamong utowo perangkat deso kanggo ngrembuk kegiatan bersih deso. Sakwise dikumpulke gae ngrembuk kegiatan opo wae sing bakal di lakoni nang tahun iki. Ujare kepala desa wayang timplong dadi prioritas nang acara bersih desa Sumengko. Amargo wayang timplong iku wes turun temurun di suguhne nang acara bersih deso Sumengko. Wayang timplong iku wes meh punah amargo wes jarang di uri – uri nang Jowo. Amargo kalah karo wayang kulit sing di dalangi dalang-dalang kondang, kayo to Manteb Sudarsono, Rudi Gareng, Wijoyo Kangko lan akeh liyane sing dadi kelangenan poro warga.
Bersih deso Sumengko iku kegiatan sakliyane ono akeh acara. Acarane iku biasane sing tanggung jawab karang taruna karo panitia bersih desa. Acare yaiku istighosah, wayang timplong, tumpengan, jaranan, orkes dangdut. Nah, orkes dangdut iki sing biasane digandrungi poro nom-noman. Amargo acarane mesti paling rame lan meriah. Akeh nom-noman teko deso liyo sing mesti teko gae ngramekne acara iku. Ono maneh sing mulai seru nang deso, yaiku jaranan keliling deso. Jaranan iku gone perkumpulan arek nom-noman nang deso Sumengko. Ono roso bangga lan seneng ndelok kreatif e arek nom-noman.
Bersih deso Sumengko iku biasane sing nyiapke dana teko sukarela warga desa. Guyub rukun podo nyumbang gae acara bersih deso. Sing ekonomi luwih mapan nyumbang luweh akeh wujud syukur karo sing Kuoso amargo diparingi rejeki kang linuwih. Selajenge kanggo warga. sing kurang mampu nggih nyumbang semampune. Sing penting besrsih desa iso dilaksnake kanti meriah lan seneng bareng-bareng sak deso Sumengko.
Mulane adewe sebagai generasi enom perlu banget nguri-nguri budoyo jowo yaiku wayang timplong sing meh punah kui. Supoyo isih bisa di delok karo anak cucune adewe.

20. Lailina Ardyaning Rahma "KANG AGUNG"

                                  KANG AGUNG

“Burung burung benyanyi…matahari berseri…dating pujaan hati…sebagai obat diri..” .Isuk iki hawane uadem tansoyo adem amargi awak ku kateng greges.Goro goro iku aku mung biso turu turu ing kasur ,karo ngrungok ake sholawat nabi. Sholawat kang anduweni judul Waqtu Ashal  iki anduweni lirik kang unik amargi ,isine nggambarake kesenengan,katentreman ati amargi lahire tiyang ingkang tansah mulia,yaiku Nabi Muhammad shollohu ‘alaihi wa sallam.
“burung burung bernyanyi..matahari berseri..datang pujaan hati..sebagai obat diri” lirik iku terus terusan dadi pikiranku saiki,awak ku lemeseme,sirahku ngelu,tansoyo ngelu amargi kelingan lirik sholawat iku. Aku mbayangne opo iso burung nyanyi,lan matahari koyo-koyo berseri-seri. Bayanganku iku ambyar amargi ibuk ku nyeluk aku nggae suara kang banter.
“Fatiiimm..ayo sarapan dikek,bar iku langsung nggone dokter Rudi,ojo turu ae,mengko sirahmu soyo ngelu.”
“nggih ibuk” jawabanku karo mlaku ing nggon ne ibuk ku.

Ing rumah sakit Al Mira
Saiki aku ana ing rumah sakit Al Mira,neng kene aku dikengken cek darah, amargi kawet wingi panasku munggah mudun munggah mudun,dibarengi awak kang lemes tur sirah ngelu. Wedine aku kenek penyakit demam berdarah. Naudzubillah. Saiki aku ing  nggon tungu,karo ngenteni jenengku diceluk.
Amargi bosen,aku ngamati sekitar Rumah Sakit,kang nggarai aku nggumun,aku weruh bocah cilik sekitar kelas 6 SD kang moco Al quran ing taman Rumah Sakit.Jarak ku karo cah cilik iku lumayan cidak,sehinggo aku krungu kang diomongake bocah iku. Rosone ora karo-karoan ing ati,amargi aku krungu bocah iku nangis karo terus moco Al quran. Saking penasaran ne aku izin ibuk ku sediluk gawe marani bocah iku.
“Dek.. namine adek sinten?ono opo  kok nangis?ibuk e adek teng pundi/bapak e adek teng pundi?la adek kok dewean ndek taman enek opo? “ takon ku terus terusan ing adek e mau. Nanging,adik e cuman ngiwasi aku,lan ora njawab pertanyaan ku.Gang suwi,adik e mau njawab
“Aku Nilam mbak,kulo sedih sanget amargi ibuk gerah,lan bapak bingung nggolek duwek gawe ibuk.Tapi ibuk dawuh teng kulo,ono 2 hal kang biso ngubah hal kang koyo koyo gak mungkin dadi mungkin mbak,yo iku moco Al quran lan Sholawat ing kanjeng Nabi Muhammad shollohu ‘alaihi was sallam “.
Deg. Rasane atiku ora karo karoan amargi krungu jawaban saking dek Nilam mau,sak klebetan aku kelingan bayanganku sebelum e,kok iso burung burung koyo koyo nyanyi,lan matahari koyo koyo berseri.Saiki aku weruh jawaban ne,yo iku saking agung e Nabi kulo,alam sekitar koyo koyo bungah sanget amargi lahire Kanjeng Nabi.
Mulai saiki aku,Humaira Ashiddiqoh janji ing awak ku dewe,ora bakal tak tinggal ake moco Al quran lan sholawat nabi.

21. M. Guruh Anggara Kasih "MENENG IKU EMAS"

                               Meneng iku Emas
                 Dening : M Guruh Anggoro Kasih (21)

Jenengku Yudi, saiki aku kelas loro SMA. Sakben dino biasa biasa wae. Ngurusi ekstra, Kelas, iki iku lan liya-liyane. Kancaku akeh, ananging aku ora asring dolan karo kancaku. Dino mlaku kayak biasane sampek enek bocah anyar melbu nang kelasku.
Dino kuwi bocah anyar entuk perhatian saka cah sakkelas. “halo, jenengku Lemenia. Mugo-mugo wae kita iso dadi kanca apik” jarene cah anyar. Teko njaba cahe biasa-biasa wae, ananging enek seng ganjel nang pikiranku lan iku ketok teko hawane deweke. “Iki ora biasa dibandingake karo cah liya” aku mikir jeru. Istirahat aku njajal metu nang gedung duwur gawe mikir malah enek cah anyar. “Iki napo kok iso pas” tak enteni sampek deweke mudun.
Bell masuk, nang kelas deweke ketok biasa wae. Kesempatanku gawe takon “yoo.., iso crita crita sathithik. Kowe iku kenek opo? ” aku ragu deweke jawab. Lemenia meneng ndelok aku, aku malih iling mosok iki seng kagungane sing aneh “oleh aku kenalan, jenengku Yudi”. “Oleh, jenengku Lemenia yud” mesem mesem langsung meneng maneh. Aku gak wani ngomong karo deweke maneh amarga gung akrab.
Ganti dina lan nganti sak terus e. Cuma deweke seng meneng lan menawa istirahat metu nang gedung duwur. Ananging dina iki deweke kayak kesusahan, aku ngerti deweke di bully nang tangga pas arep mudun saka gedung. “Tulungi opo ora ya” aku kelingan dina pertama deweke kenalan karo aku. Langsung metu nang nggurine, cah wedok sing bully langsung ngalih ananging Lemenia ya langsung ngalih.
Ora duwe kanca ananging kok iso dibully karo cah wadon, mesti Lemenia duwe cah lanang. Aku njaluk tulung Edo wae sing pinter bongkar informasine bocah-bocah, “Do... aku njaluk tulung golek o informasi sing gandhengane karo Lemenia kanca kelasku” edo ya budal ae amarga tak bayar gawe tuku cash game.
Dina kamis sore aku ketemuan karo Edo nang gedung duwur. Edo ngomong nak Lemenia duwe pacar ananging “bos dewek e di njaluki duwek karo lananganne gawe ngombe ngombe” hpne Edo muni deweke langsung ngode-kode njaluk duit. Pas aku omong-omongan karo Edo, Lemenia tak eruhi lewat gerbang tengah moro nang kelas Mipa. Tak nututi deweke lagi diperes duite karo lananganne, arep tak cegah ananging ora masok.
Dina minggu aku njajal dolan nang omahe, kebejan deweke pas nang omah. “Enek opo Yud” aku ora ngerti, napo deweke ora takok nek aku iso eruh omahe. “Nia, duwe kanca kenalan gak?” jujur ae wedi takon “ono kok Yud, kowe karo kancaku cah Mipa”. “Tau di ganggu bocah?” Aku malih kelingan “Nia menawa nang kelas usahane maju jawab pertanyaan ya”.
“Iya yud, tak usahane maju. Ora enek seng ganggu apikan kabeh” gaya lali karo kedadeyan kae
Omong-omongngan terus, “Yud, aku oleh dadi adekmu?”
Ora mikir aku langsung jawab iya. Deweke mesam-mesem
Dina senin nang njero kelas jam perlajaran pertama. Lemenia maju terus njawab pertanyaan sing diwenehi guru. Beda karo biasane seng meneng lan nyimak saka ngguri. Pas deweke mbalik lungguh “Apik Nia” deweke mesem nang aku. Awit kuwi hawane deweke berubah.
Opo wis pedot karo lananganne, ananging ora tau ngerti deweke njajan nang kantin. “Yud suwun pangertenne nang aku” aku malih kaget, sak ilingku ora taku ngewenehi opo-opo. Wektu mlaku jam muleh krungu, ananging deweke cepet-cepet metu saka kelas. “Opo iki wayahe” mikir karo nggodak Nia.
Nang gerbang tengah enek suara gaduh, mesti iki bocah gelud dina senin “piye iki nututi Nia opo ngresiki sampah kae” iling kewajiban dadi dewan sosial kekeluargaan sekolah tak sempetna moro nang bocah gelud. Ananging duduk lanang karo lanang, lanang wadon musuhi Nia “Opo opoan iki, aku ora ngewangi. Menawa ngene aku ya pada kenek masalah”
Pas lananganne karo wadon wes ngalih, Nia takparani “Nia kowe kenek opo?” kayak lali karo kedadeyan dekmau. “Ora opo-opo Yud, aku tibo dekmau” mesem kayak emoh ditulungi. “Yawis takkancani muleh” deweke manut tok karo tak nututi muleh.
Sesuk isuk nang njero kelas, nyawang nang bangku enek surat. “Moro nang gedung panggon biasane kowe ndelok aku” “lah dalah iki opo kok iso eruh” mlaku nang panggonan. “Suwun wis gelem teko”, aku mikir jeru “enek opo Nia?”
“Aku bojo Yud,sepurane awit ngomongi”
“Oalah ya jelas, kowe bojo lah sing njaluk kowe dewe” mikir
“eh opo, bojoku?” iki opo maksute
“Iya, biyen wong tuone awake dewe wes jodohne pas cilikanmu”
Nia nduduhne surat resmi penjodohan deweke karo aku.
(Nia wajahe langsung sedih) Ananging Nia ngerti menawa aku ora bakal nrima langsung. Nia ngrangkul aku sakwise ngalih saka panggon mau.
Jam muleh sekolah, sepi rasane. Nang kedadeyan dekwingi rasane gelo menawa iling. (Angin banter moro ngetan) “Nia karo lananganne” mlilik nemen ndelok Nia
“Yud, tulung” bengok-bengok karo nangis. Nang endi cah e iki, mlayu nang gudang perlengkapan. (Nggludak) “Opo iki woi”
“wah wah ono adike” bocah mipa
Gelud rebutan cah wedok sing biasane diomongne bocah SMA. Untung ae aku menang menawa jarang gelud maneh.
“Nia ayo tak gowo mulih” gendong pekso tiwas dadi perkoro menawa eruh wong akeh
Nang omaku, aku lagi ngobati Nia. “Wis ora loro?” sedih ndelok nia sakjane, “ora opo-opo Yud, suwun poll” mesem. Meneng kabeh kayak ora ono angin lewat, ndadak ngrangkul Yudi maneh. “Yud jogoen aku” njaluk karo nangis, “aku ora duwe sopo-sopo”. Mikir jeru menawa wis ngeneki, “Hahaha, mosok tak jogo. Bukane mbak Nia sing jogo aku” mesem usaha ngubah suasana.
Nia meneng, lan aku ngrasa salah wis ngomong ngono kuwi
“Guyon Nia, tak jogo saiki nganti saklawase”
“Suwun Yud” mesem
“Hiya, mesem e ayu” iling menawa sik sekolah
“Nia menawa nyeluk aku, Yud utowo dik Yudi wae ya” (Yudi ngomong serius)
“Iya Yud, suwun gelem jaga aku” mesem karo ngrangkul Yudi
Akhire Aku duwe pasangan sing ngubah perilaku sing kurang peduli karo sesuatu. Urip dadi wong sing bener saklawase urung bener kabeh, Aku karo deweke ora pisah menawa enek rasa dadi manungsa. Sing Dermawan nambah kancan sing ngerusuh nambah musuh. Aku Yudi lan Nia nganti saiki urip tentrem, sekolah bareng-bareng kayak adik lan kakak.

17. Jasmina Hemas "KEKANCAN"

                                  Kekancan
Jenengku Leona,aku ndue kanca jenenge Revina. Revina iku boloku pas lagek mlebu SMA Andromeda. Mergakne aku seng kadang lagek pethuk wong trus ngajak ngomong amergi aku ra seneng wong meneng menengan. Revina iku bocahe apikan lan seneng ngguyu. Aku ki bocahe menengan lan seneng ngelamun,dadi wes biasa lek Revina ngomong lek aku tukang ngelamun.
“ Dor hayo ngelamun opo le?” ujug ujug revina ngageti aku
“ Ih rev,weki ngageti aku,mengko lek jantungen gelem tanggung jawab tho?”
“ Sepurane ya le,la weki kaet mau ngelamun wae,aku raruh weki ngelamun opo,ngko lek moro moro weki kesambet piye?”
Sawise kui aku karo revina arep metu nang kelas moro neng kantin gawe ngisi weteng. Sakwise rampung mangan neng kantin,aku moro balek maneh neng kelas sampek bel tanda bali sekolah wis muni pertanda lek wayahe muleh.
Sakwise tekan omah aku banyur nelfon revina mergo aku pengen dee moro omahku dolan koyok biasane. Maringono revina teko karo nggowo akeh panganan sisan ngerjakne tugas teko guru guru seng rung bar di garap. Sak bare ngerjakne tugas,akhire aku lan dee moro ndhek cafe cedek omahku lan ngomong ngomong ndhek kono sui banget sampek gak kroso wes sore. Akhire aku omong ndhek revina lan ngajak muleh dee,ketepakan sesok minggu dadi revina tak kongkon turu omahku amerga aku nde omah raenek seng ngancani
“ Rev ayo dolan mumpung malem minggu”
“ Ayo arep dolan nang ndi to le?,aku jane yo pengen metu ki. Pie lek dolan nde pasar malem aku pengen dolan nde kono lan numpak wahanane”.
“ Yowes ayo budal neng pasar malem lek ngono,saiki ndang ganti yo bar kui budhal”.
Sakdurunge budal aku pamit neng ibukku sek lan ngomong lek arep nde pasar malem lan mulihe bengi,sakwise di olehi karo ibukku aku langsung budal karo revina
Ing tengah perjalanan aku nyetir lan omong omongan karo dee mbahas akeh
“ Rev,weki ngerti gak saiki enek cah lanang seng nyedeki aku,aku kudu pie ki?”
“ Yo gakpopo to,sopo to jenenge?”
“ Kui lo Cean kakak kelas e awakdewe”
“ Hee.. sejak kapan?
“ Yo lagek,sepurane ya aku lagek iso ngomong ndhek awakmu,mergakne aku kadang jek wedi arepe crito masalah ngeneki”
“ Iyo gakpopo,aku ngenteni lek awakmu arepe crito nde aku yo crito o”
“ Trus saiki aku kudu pie ki?. Aku jek wedi cedek mbe wong lanang mergakne kae aku tau loro ati “
“ Wis gaopo di jalani sek,sopo ruh dee iso mbahagiakne awakmu. Lek awakmu ra penak ndhek dee yo omongo ojo meneng we,sopo seng ruh atimu wi yo awakmu dhewe”
Sakwise kui enek seng ngebel eh bakne aku ngelamun nang dalan,lan aku banjur mlaku maneh. 30 menit wes kliwat lan teko neng panggonan pasar malem. Aku lan Revina langsung golek wahana seng pengen tak tumpaki. Akhire aku numpak bianglala trus aku foto foto neng kono karo revina. Kui sslah siji momen seng bakal di kangeni sok lek wes ra ketemu maneh.
“ Rev sok no pie ya awakdewe bakalan iso dolan ngene neh opo ora ya?”
“ Iyo ya,2 taun kas awakdewe lulus trus lanjut gae nerusne cita cita”
“ Wes gausah nangis wong saiki akdewe buktine seng bareng kan,dadi manfaatne selama enek wektu gae kumpul lan dolan bareng,ojo malah uring uringan ora jelas. Sok bakalan kangen lek wes ra ketemu suwe maneh”
“ Wes wes gausah di bahas disek aku malah nangis neh ngko,yowes ayo mudhun ganti ndek wahana liane”
“ Sek sek aku pengen es cream,aku rasa vanilla ya”
Sak bare tuku es cream golek panggon lungguh trus mangan es cream kui,lah ujug ujug enek seng nyeluk aku
“ Leona”
“ Halo mas cean”
“ Karo sopo le mrene?”
Lha ketepakan pas kui Revina tuku banyu puteh
“ Aku rene karo boloku mas ikulo revina”
“ Oala tak kiro lagi dhewekan,soale aku rene karo adhekku dee ngongkon nukokne aku es cream,yowes lek ngono tak tinggal sek ya,trus bar kui mas cean ngguyu”
Beh lek ngguyu nggarai wong seneng wae,dee ndue lesung nde pipi
Maringono revian teko lan ndelok sopo mau seng bar ngomong karo leona
“ Le mau sopo?”
“ Kui mau mas Cean seng tak omongne nde awakmu wilo”
“ Oalah kui to wonge,ganteng yo,lek ngguyu lo beh nggarai wong seneng ae”
“ Yo ngonowilah wonge,mangkane saiki aku wes mulai kebiasa cedek mbe wonge lan dee ki seneng garai wong ngguyu trus nggae wong betah enek ndhek cedeke”
“ Yowis aku selalu dukung awakmu,aslkan wi hal positif lan nggawe awakmu seneng “
“ Suwun ya Rev selama iki gelem dadi boloku,yo kadang aku megelne tapi weki iso nggarai aku ra pegel maneh karo wong seng tak pegeli,suwun wes gelem dadi boloku seng iso nrimo kekuranganku lan nutupi aibku. Aku beruntung ndue bolo koyok awakmu seng iso ngerteni aku”.
Kuilah sejatine urip wong iku ora iso urip dewe,wong butuh wong lio neng uripe mergakne menungsa iku makhluk sosial. Lan sejatine bolo kudu iso ngerteni siji marang liane lan kudu iso ndukung kekancan.

10. Danesya Brigitha P "Aku Ora Dhewe"

Aku Ora Dhewe

Dening Danesya Brigitha P

                        Semburat cahya srengenge nyinari bumi pertiwi isuk iki. Suara manuk sing pating cruit ngiringi mletheke srengenge ing sisih wetan. Sumilir angin nyebabake godhonge wit-witan pada mobat mabit. Gemrojoge banyu kali nambahi segere hawa isuk iki ing desaku. Desaku itungane isih asri. Tanduran tuwuh kanthi subur, hawane adem amarga ora akeh polusi. Isuk iki aku siap-siap mangkat sekolah. Aku sekolah kelas 12. Sekolahku ora adoh saka omahku. Omahku sejatine pindah-pindah amarga bapak ibuku dinese ya sering pindah-pindah. Nanging, selama iki aku paling seneng urip ing desaku iki. Aku bisa ngrasakake hawa sing kepenak banget. Ora kaya ing kutha, kebak polusi lan kebak sampah.

                        “Pak, Buk, kula bidhal sekolah rumiyin,” pamitku ing bapak ibuku karo salim marang wong tuwaku. “Ya nduk, ati-ati lho ya, sekolah sing tenanan  lho!”, jawabe bapak ibuku. Banjur aku mangkat sekolah karo numpak sepeda. Aku sabendina numpak sepeda. Sakjane aku oleh lan bisa wae numpak motor, nanging omahku karo sekolah kuwi cedak lan aku kepingin ngurangi polusi. Sawise aku teka sekolah, kelasku isih sepi. Lagi enek 3 bocah sing wis teka. Pancene dina iki aku teka kisuken mula sekolahe isih sepi.

                        “Sapa ta iki sing wayahe piket? Kok akeh banget kertas karo botol plastike .” Takonku marang kanca-kancaku. “Iku lo Rin, sing piket wayahe Rio, Dewi, Lina, karo Ahmad. Bocah-bocah kuwi saben piket ora tau budhal isuk,” jawabe Wahyu. Aku pancen ora seneng yen akeh sampah ing kelasku, amarga kelasku wis tak anggep dening omahku dewe. Saiki musime demam berdarah. Yen barang-barang ora ditata kanthi resik bisa dadi sarang nyamuk lan dadi ora sehat. “Yowis ayo cah dina iki awake dewe ngewangi cah 4 kuwi piket, amarga biasane sampah e ora nganti bek mencep kaya ngene iki,” sambungku. Banjur kabeh pada resik-resik. Lina lan Dewi banjur piket nyandak sapu dewe-dewe. Let ora suwi, Rio teka. Dheweke ora malah piket tapi malah dolanan hp, nyandak game. Ora sadar yen kanca-kancane sing ora piket malah ngewangi, dheweke sing piket malah ora nyandak sapu babar pisan. Aku sing ora trima langsung negur Rio “Io, pie to kok awakmu ora malah piket, kanca-kanca sing ora piket malah do ngewangi!” Rio meneng wae, dheweke kaya-kaya ora ngrungokne apa sing tak omongke. Aku wis ora ngomong maneh, amarga isih isuk aku males bengak bengok. Tak jarne wae ben sakarepe disik, wong ya dheweke bocah lanang, pancen lumrahe yen dikongkon piket tandhange suwi.

                         Suarane bel wis muni. Tandane pelajaran wis arep dimulai. Kelasku wis ketok resik amarga kabeh pada bareng-bareng. Sadurunge pelajaran diwiwiti, ana literasi disik banjur nyanyi lagu Indonesia Raya. Dina iki jam pertama pelajaran matematika. Kabeh siswa pada merhatekne gurune kanthi serius amarga pelajarane mundak angel. Kecuali Rio. Rio jan wis dadi bocah ora pener. Pas kelas 10 dheweke termasuk bocah sing sregep anggone golek ilmu. Dheweke yo kagolong bocah lanang sing pinter, tapi akhir-akhir iki dheweke ora tau gelem sinau. Ora gelem nggatek omongane sapa-sapa.

                        Bel dawa muni, tandhane panggilan ketua kelas. Ketua kelasku banjur pamit guru matematika supaya diizinke kumpul ketua kelas. Let 15 menit ketua kelasku balik kelas karo nggawa pengumuman. Pengumumane yaiku kabeh kelas diutus ngresiki kelase amarga musime demam berdarah lan ditambahi ana agenda lomba sekolah adiwiyata nasional. Penguman sing keloro yaiku kelas 12 diarahke supaya luwih sregep sinau amarga arep ngadepi akeh ujian lan UTBK. Terus ana pengumuman meneh abeh diutus nglunasi pembayaran sekolah amarga arep akeh banget kegiatan sekolah. Aku wiwit isuk rada beda nyawang Rio. Dheweke tak perhatekne terus. Sajake dheweke ana masalah mula dheweke ora semangat sinau. Nalika istirahat, kabeh kanca-kancaku pada metu kelas. Kecuali aku lan Rio. Aku kepingin ngerti kahanane Rio sing sabenere. Aku wis kekancam karo Rio wiwit SD. Biasane yen dheweke lagi ana masalah gelem cerito marang aku. “Ana apa to io? Kok sajake awakmu iki rada ora semangat wiwit kelas 12 iki.” Takon ku ning Rio. Dheweke rada ambegan dawa, meneng sedhela banjur lagi gelem jawab. “Aku ana masalah Rin, Bapakku dituduh nglakoni korupsi, saiki bapakku lagi ditahan. Aku isin banget yen sampe ana kanca-kancaku sing ngerti kahananku saiki. Aku sakjane sumpek nanging ora weruh arep cerita marang sapa.” Banjur aku meneng lan njajal mahami kahanane Rio. “Critaa ning aku lho gapopo Io, aku ora bakal ngebocorne ning sapa-sapa.” Jawabku. “Wis pirang sasi anggone bapakmu ditahan Io?” sambungku maneh. “4 sasi iki Rin, wiwit aku munggah kelas 12.” Jelas Rio ning aku. Aku nyoba ngewehi semangat ning Rio supaya dheweke ora putus asa. Apa maneh bariki dheweke lulus lan kudu nggodak cita-citane sing luwih duwur maneh, “Manungsa urip pancen akeh cobaane Io, kabeh manungsa cobaane yo ora pada, yen awamu diparingi cobaan karo Gusti Allah, tandane Gusti Allah percaya yen awakmu bisa kuat ngadepi kahanan sing ora kepenak iki.” Rio mung meneng wae karo ndingkluk.

                        Jam istirahat wis entek. Kabeh murid pada mlebu menyang kelase dhewe-dhewe. Saiki wayahe pelajaran sejarah, nanging guru sejarah izin ana acara menyang luar kota. Kanca kelasku pada sepakat nek wektu jamkos iki digawe bahas lomba adiwiyata. Ketua kelasku sing mimpin rundingan lan sing nunjuk kelompok lan bagian-bagiane. Ketepakan banget aku sakelompok karo Rio. Tugasku kudu gawe kembang teka barang bekas digawe hiasan kelas. Aku mbatin yen aku sakelompok karo Rio, aku kudu menehi semangat supaya deweke ora lemes kaya akhir-akhir iki. Wektuku omong-omongan ya luwih akeh tinimbang pas ning sekolah tok. Aku banjur diskusi karo Rio arep nggawe kembange ing omahe sapa. Rio kepingin ing omahku, amarga dheweke males bali menyang omah amarga dheweke krasa sumpek yen ing omah. Aku ngiyani wae karepe dheweke. Angger dheweke gelem nggarap wae aku wis seneng. Kabeh siswa pada diskusi karo kelompoke dhewe-dhewe. Aku karo Rio mung meneng amarga aku karo Rio wis due agenda yen kembange kuwi digarap ing omahku. Aku ngerjakne tugas liya. Nanging Rio panggah meneng wae. Dheweke kaya ketekan karo kahanane sing saiki. tak lumrahi anggone deweke sering ngelamun. Nanging, siaitik-saitik panggah tak wenehi masukan selagi aku bisa menehi masukan.

                        Saiki wayahe mulih. Aku mulih dewe numpak sepeda nanging aku ditututi karo Riosing numpak motor. Rio mulih menyang omahku amarga arep garap kembang saka barang bekas kanggo lomba adiwiyata. Sawise teka omah, aku karo Rio langsung nggawe kembang saka pastik-plastik sing ana ing omahku. Rio banjur tak ajak guneman perkorone dheweke apa kok sampek ora due semangat maneh. Rio nyeritakake kahanane saiki. dheweke wis ora due semangat maneh amarga Bapakke mlebu penjara gara-gara kasus korupsi. Ibuke ya ora due cekelan apa-apa, ora due penggawean apa-apa. Dheweke wis putus asa. Wedi yen didohi karo kanca-kancane. Aku banjur menehi dheweke semangat yen kabeh mesti ana dalane. Ora ana masalah sing ora ana dalan metune. Kabeh wis diatur dening Gusti Allah. Rio banjur rada isa semangat lan rada percaya diri.