Amarga
Salah Paham
Dening Bagus Wahyu P
Sawijining dina…
Ora kaya biasane Pras lan Pandu
sing kawentar minangka kanca raket iku meneng-menengan lan katon
wis rong dina ora guneman , amarga kuwi Yudha sing bocah anyar pindahan
saka kutha nanging uga kerep srawung karo kekarone nyoba nengahi supaya
paseduluran ing antarane bocah loro iku ora pedhot.
“Pras, tak delok – delok wis rong dina
iki kok gak omong – omongan karo Pandu ? emange kowe ono masalah ya karo
Pandu?” pitakone Yudha
“ora kok Yud, ora ono opo opo” jawabe Pras
singkat
“ayolah Pras, ora usah ngapusi ..kowe kan
sahabat, mesti ono sesuatu. mungkin wae aku iso bantu” Yudha tetep ora nyerah
mbujuki Pras supaya gelem crita
“Yud, sebenere pancen aku karo
Pandu wis ora sapa aruh rong dina iki, tapi iki merga kabeh salahe kok, mosok
buku paket sing disilih Pandu ki ngakune wis dibalikke seminggu
kepungkur , padahal kenyataane durung mbalik ning aku, nanging Pandu ngeyel yen
wis dibalikke pas dolan ning omah malah ganti nuduh aku pikun jan nggregetke
tenan bocah iku” pungkasane Pras crita dawa
“ooo…ngono to Pras, tapi emange kowe wis
goleki ndek panggon lain sakliyane nde meja belajarmu Pras, ya sopo ngerti
bukune ketlisut?” Yudha nyoba takon kanthi ati-ati
“apa kowe ya nuduh aku pikun, lali ndeleh
buku ning endi to Yud?” Pras rada muring-muring ditakoni ngono
“yo gak ngono, aku kan cuman nakok i…sapa
ngerti ngono, ngomong ngomong aku oleh kan dolan nde panggonmu?, tak jajal
ngewangi kowe golek i sekalian sinau bareng kaya biasane, piye Pras?” pitakone
Yudha
“yo gakpopo sih ,sinau bareng wae ning
nggonku Yud” jawabe Pras
“iyo wis.”
Sejam sakdurunge….
“dadi ngono critane Yud, mosok aku ki yo
ngapusi to wong cetha cetha aku ki wis mbalikke bukune Pras koq pas aku dolan
ning omahe“
“ooh ngono ceritane Pan..hem paling wae
Pras lali lak buku sing kok silih wis mbok balikke yo” ujare Yudha
“lagian Pras iku kan lalinan Yud, kowe
ngerti dhewe kan muga muga sih bukune pancen ming ketlisut, aku yo dadi ora
penak gara-gara buku dhewe dadi meneng menengan ngene, dikirane aku ora njaga
amanah to”curhate Pandu maneh
“ya sudah kalau gitu, nanti sore kamu ikut
aku saja kita sianau bareng seperti biasanya, nanti sambil njelasin masalah ini
biar selesai, gimana?”
“yo wis aku melu wae Yud, aku yo bakal
ngganti bukune yen pancen ora ono”
***
sore iku ing omahe Pras
“Ndu, aku njaluk ngapura yo jebul buku
paket sing mbok balikke kae pancen wis tak tampa, tapi gara-gara tak nggo sinau
bengi-bengi nganti keturon malah tiba ning ngisor dipan, dhek awan tak temu pas
resik resik kamar….sepurane yo aku wis nuduh kowe rung mbalikke” Pras ngomong
sinambi ndhingkluk nalika Pandu lan Yudha teka ing omahe
“wah syukur nek ngono Pras, aku ki yo
kepikiran terus, wis ora perlu isin . aku yo njaluk ngapura amarga ngenengke
awakmu….kosong kosong yo Pras dhewe tetep kekancan to?” jawabe Pandu
“he em ora ming kekancan tapi seduluran”
Pras ngomong sinambi ngrangkul pandu
“nah ngono…wis
sak mestine podo nyepurani koyok ngeneki”
Yudha katon seneng amarga usahane kasil
“maturnuwun y Yud…kamu
memang baik hati”ujare Pras lan Pandu bebarengan
“okeee…sama-sama
yuk….sinau bareng e ndang dimulai”
Tidak ada komentar:
Posting Komentar