Sabtu, 12 Oktober 2019

25. Renastya Puspita S "Suarane Angin"

Suarane Angin
Dening Renastya Puspita  S (25)


Hawa adem kroso mlebu omah, dino wis mangkat bengi. Ibuku lagi wae kondur saka omahe simbah. Ibuku gowo oleh-oleh akeh, banjur aku lan ibu bukak oleh-oleh saka simbah. Kahanan lingkungan omahku pancen sepi yen wis bengi. Ibu ngutus aku jupuk piring ing dapur digawe nata oleh-oleh saka simbah. Aku pancen bocah wedinan, aku jupuk piring karo mlayu .
Pas lagi bukak oleh-oleh, aku lan ibuku krungu suara gelas pecah natap tembok. Suarane banter banget sampek krungu saka omahku. Awale aku lan ibu ngiro kuwi ulahe kucing. Nanging ora suwe aku krungu suarane bocah wedok jerit karo nangis. Saiki aku bener-bener wedi. Apa kuwi mau suarane manungsa? Atiku ora tenang mikir kedadean iki.
Banjur ibu ngademke atiku ngomong yen  iku mau suarane tonnggoku. Ibu ngajak aku metu lan ndelok ana kedadean apa ndek kono sampek ana suara-suara iku mau. Aku melu metu lan nyambangi omahe tonggoku.
Ibu ngutus aku ngetuk lawange. Banjur aku ngelakokake apa sing diperintah ibu. Aku ngetuk lawange. Ana bocah cilik wedok sing bukak lawange. Aku takok yen kemau aku krungu suara-suara aneh saka omahe. Banjur dheweke njawab.
“Paling panjenengan kaliyan ibune panjenengan  salah krungu mbak.” Jawabe. Tapi koyoke emang ana sing gak beres karo bocah iki. Dheweke nemoni aku karo ibu, tapi pipine ditutupi karo kain. “Matur nuwun ingkang kathah mbak sampun purun sowan mriki, tapi kula kedah mlebet sakniki.” Lanjute. “Yo wis dek nek pancene ora ana apa-apa, tapi sampeyan kudu omong aku karo ibu nek pancene ana sesuatu sing gak beres.” Jawabku. “Inggih mbak nanging kula mboten mireng punapa-napa niki wau, paling niku suarane angin mawon.”
Aku lan ibu bali mulih. Wong loro gelisah amarga kedadean mau. Ibu lan aku pada-pada gak iso turu. Ibu pingin banget ngelaporne kedadean aneh iki marang pak RT. Nanging ibu ora nduwe bukti apa-apa yen pancene ana kedadean ora wajar ndek omah iku.
Aku iling yen aku duwe nomor telepone tanggaku cilik kemau. Ibu cepet-cepet ngutus aku telpon. Aku mulai telpon bocah mau lan diangkat. Dheweke nangis karo omong alon-alon yen dheweke wedi. Krungu kabar kemau ibu langsung mlayu marang omahe pak RT.
Pak RT, ibu, lan aku wis ana ning nganrep omahe bocah kemau lan ana warga sing melu. Pak RT omong alus supaya sing duwe omah bakale bukak lawange. Nanging ibuke bocah kemau malah omong yen pak RT ora ngalih dheweke bakalan nyiksa anake.
Ibu sing wis ora tahan ngajak warga gawe dobrak lawang. Ora suwe lawange iso dibukak. Ibu langsung mlebu lan nggoleki bocah cilik kemau. Ibuke bocah kemau dicekel karo pak RT lan digowo ndek kantor polisi gawe diselidiki.
Bocah cilik iku digowo mulih karo ibu. Aku diutus nggawe teh karo ibu. Teh iku tak kekno bocah mau. Dheweke banjur ngombe lan saitik-itik tangise wis mandek. Bocah kemau mulai crito yen kabeh kuwi diawali saka bapake sing minggat. Ibuke depresi lan sumber keungangan keluargane ilang. Ibuke ngganggep yen anake kuwi beban. Mula anake iki dikongkon nandhangi penggawean omah lan kerjo dodolan koran.

Dheweke biasane diseneni yen omahe isih reged. Dina iki mau asile dodolan koran saitik. Mula ibuke ngamuk-ngamuk. Sakwise crita lan wis ngerasa aman ibu banjur ngeterne bocah iku ndek omahe pak RT. Bocah mau diopeni pak RT sampek enek titik temu masalah iki.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar